Babam öldüğünde ben de öldüm
Bir yanım kopup gitti sol yanımdan
Babam çınar gibiydi tüm babalar gibi
Meşakkatler, meşgaleler içinde
Dokuz baş horantaya bakmaya
Didindi, uğraştı, çalıştı durdu
Okuttu hepimizi, yemedi yedirdi
Giymedi giydirdi fedakârca
Bizleri vatana armağan etti
Babam öldüğünde ben de öldüm
Konurken dualarla musalla taşına
Fatihalar okunurken ardından
Feryad-ı figanın büyüğündeydim
Hasretim yeni başlıyordu belki
Dinecek, sönecek miydi acısı
Zaman neler sunacaktı garip başıma
Akrep yelkovanı kovalarken sessiz
Neler çıkacaktı bilmiyordum karşıma
Babam öldüğünde ben de öldüm
Kıyıya vuran balıklara döndüm
Yalpaladım rotasız bir gemi gibi
İsyan etmedim hâşâ günahtı
Dünyaya gelen her bir canlının
Ölümü tadacağını biliyordum
Tevekkül ettim, sabrettim Allah’a
Toprağına su dökerken ikindi vakti
Ona cennet vakitleri diliyordum
Babam öldüğünde ben de öldüm
“Babalar sessizce ağlar” derler
Babamı kimi an uzaklara dalarak
Bir köşeye çekilip sükût içeri
Gözyaşlarını silerken gördüm
Dar günlerimiz olmuştu bilirim
Eve ekmeksiz geldiği günler
O günlerdi gözyaşlarının aktığı
Oy babam senin gözyaşlarına ölürüm
Babam öldüğünde ben de öldüm
Kanadı kırılmış kuşa döndüm
Şaşakaldım, yanılsadım, ağladım
Hayatta tekrar başa döndüm
Kader dedim sonrasında tevekkülle
Düşündüm babamca nasıl olunur
Çalıştım, çabaladım, didindim
“Oku oğul dürüst ol” kelâmını
Derdim yüreğime, yolunu iz bildim
Babam öldüğünde ben de öldüm
Babam vardiyadan gelirdi
Yüzü, gözü yorgunluğun deminde
Gözleri kahvenin rengindeydi
Görünürdü bize kömür siyahı
Zor günler yaşadı, dar günler
Günler günleri kovaladı
Bir telaş içinde geçti ömrü hep
Evlâd-ı âyal için yoktu başka çare
