Hışırtısında hüzün sezinlenen bir yel eser,
Âdem’den ademe.
Beşik sallanmaya başlar, mezar beklemeye.
Bazen göbek bağı gibi bağlanacaksın insanlara.
Bazen ayaklarından tutup baş aşağı edecekler seni.
Bazen yüzünde gülümseme, kendi ayaklarının üzerinde duracaksın.
Gâh mezarlık kadar sessiz olacaksın,
Gâh cırcır böceği gibi geceye ses verecek nidaların.
Karanlık kuyuların olacak içinde içini kimsenin görmediği,
Yüzünde güller açacak gözlerin güneş gibi.
Dostluklar kuracaksın dosdoğru olanları çok az.
Hayal kırıklıkların da olacak, kırılmayan umutların da.
Büyümüş olacaksın artık, zamana karşı gelinmez.
Sen insanca büyü.
Seveceksin, sev de zaten,
Mum gibi baştan aşağı yanarak.
Zaman gibi erisin yaşadıkların ayaklarına doğru.
Bir ailen olacak belki,
Her şeyden daha kıymetli çocukların.
Hayat koşuşturması güle ağlaya devam edecek.
Evdi, arabaydı…
Bırak,
Ömür terazisinde kumbaran hafif olsun ruhun ağır.
Kırkına doğru bazı şeylerin geçtiğinin farkına varacaksın.
Gençliğin vedası olacak sana.
Düşündüklerini yapmada bedenin aciz kalmaya başlayacak.
Belki kabullenmeyeceksin, daha gencim, diyeceksin.
Aynalar yalan söylemeyecek sana,
Gerçekleri bir bir vuracak yüzüne.
Öyle bir durağa geleceksin ki,
İlerisi yok, bütün duraklara varılmış.
Ağırlaşacak her şey, bedenin hayallerin…
Gençken sıktıkça suyunu çıkardığın taşlar karşında aslan kesilecek.
Keşkelerin olacak ‘’iyi ki’’lerin.
Pencereden dışarıya bakar gibi bakacaksın geçmişe,
Gidemeyeceksin…
Sine sine gideceksin sine.
Ne diyeyim sana dost,
Ömründen eğirdiğin güzellikler gelsin seninle.
Hak ile.
