Titrek elbiseler kuşandı. Kuşun kanadı boyunca yol aldı. Sonsuzluk elbisesi mi dardı ruh mu dardı, bir ışık huzmesiyle ruhu yandı. Varlık muhasebesinin sınırlarında gezerken sorguladı, sorguladı, sorguladı. Sorgunun sınırları deliliğin kapılarını çalıyordu, her deli bir veliydi evvelâ…Uzadı, uzadı gökyüzüne sonsuzluktan baktı, cürmünden utandı. Sevdaya dair muktedir sözleri vardı, yutkundu; cam kırıkları oldu, yürek parçalandı. Suskunluğun derin ülkesinde kendini “ hamûşan “sandı. Gümleyen kapı tokmağında gerçek “Buradayım!” nidâsıyla varlığı tokatladı.
