Kışın o kar, o don baharın gelişinin habercisidir. O dondan, soğuktan sonra bahar gelir, toprak uyanır, ağaçlar çiçek açar, her taraf yemyeşil olur. Güllük gülistanlık olur tabiat, mis kokar. Toprak uyanır, su uyanır, hava uyanır vakti gelince ama insan uyanmaz. İnsan kördür. Tabiatın ruhuna gelen bahar insanın ruhuna gelmez. İnsan, göremez adım adım gelen güzelliği. Toprağın altındaki tohumun işittiğini insan işitmez. İnsan sanır ki başındaki kış, hiç geçmeyecek. Bir zorluk görünce sanki hep o zorlukla, o dertle, sıkıntı ile ömür geçecek sanıyor insan. Hayır, hiç de öyle değil! O sıkıntılar, o zorluklar çetin kıştan sonra gelen bahar misali sonra yaşanacak bir ferahlık çağının habercisidir.
Afrika’daki bir annenin o zorlu hayatını düşünelim. Her gün, her sabah, her akşam ikişer kilometre gidip su taşımak, evinin su ihtiyacını karşılamak televizyonda belgesel izlerken çok kolay görünebilir ama kolay değil. O da bir anne, o da bir kadın, o da bir insan… Onun yaşamı günübirlik ihtiyaçların karşılanabilmesi, hayatın asgari düzeyde idame ettirilebilmesi üzerine kurulu. Büyük ideallere, gayelere yer olmayan bir hayat. Yalnız hayatta kalabilmeye dayalı bir yaşam tarzı… Dünyanın başka bir köşesinde varlık içinde yüzen bir anneden, bir kadından hiç farkı yok, olmamalı. Sofrasında bir tek kuş sütü eksik olan bir evin hanımı o güzel yaşantıyı ne kadar hak ediyorsa Afrika’daki anne de o kadar hak ediyor. Ama nedense varlık içinde yüzen insan, diğerini görmüyor. Kendisine verilenin farkında olmuyor, onun kıymetini bilmiyor. Hayatın kıymetini bilmiyor.
Hayat bize yaratıcı tarafından sunulmuş bir armağandır, lütuftur. Elimizde olmadan başımıza gelen felaketler, kötülükler de hayata dair, insan olmaya dair güzelliklerdir aslında. Dünyada birtakım zorluklarla sınanıyoruz. Oturup başımıza gelenlere, kadere isyan etmek çözüm mü? Hayır. Yaşanan bütün zorlukların yaratıcı ile insan arasında sevgiye bağlı, sevgiyi güçlendirecek birer sınav olduğunu düşünüyorum.
İnsanoğluna düşen, gelecek baharları düşünüp kışın aldatıcı ayazına kapılmadan, hayat denen armağana daima şükrederek, minnettar olarak kendisi için, insanlık için faydalı işler yapmaya çalışmaktır.
