Özlem güçlü bir his. Hele ki mevzubahis çocuk olunca benim gibi birine dayanması biraz daha güç oluyor.
Masamın baş ucunda en değer verdiğim kişilerin fotoğrafları var. Kitaplığımda, her yerde. Gördükçe huzur veren ve neden bu kadar çaba harcadığımı hatırlatan türden kareler…
Uzun saatler ders çalışmalar, yazmalar, kitaplar, kalemler, defterler, kahveler… Tek bir fotoğrafa bakınca hepsinin yorgunluğu gidebilir mi? Kesinlikle evet.
İnsanların sınırlarını zorlaması için belli nedenleri olur her zaman. Benim en büyük nedenim ise en hassas noktamızın geleceğini aydınlatabilmek, iyi anlaşılmalarını sağlamak, tabuları yıkmak, gülümsetebilmek…
Her insanın bu hayata gönderiliş nedeni vardır. Meslek seçimlerimiz, davranışlarımız hesaplıdır ve içimizdeki cevheri keşfedersek karadan gemi de yürütürüz, Nobel de alırız, buluş da yaparız. Benim nedenim ise onların gülümsemesine vesile olabilmek, huzura erişebilecekleri geleceklere ulaşmalarını sağlamak. Bunu keşfettim sanırım. Başka alanda yapamam.
Gece geç saatlere kadar çalışıyor ve bu fotoğraflara bakıp iç çekiyorsam sebeplerim var. Arayın ve bulun sizler de o sebepleri. Kendinizi keşfedin, geliştirin ve dünya değişsin.
